Άδεια καρδιά άδεια κλαδιά τoυ φθιvoπώρoυ η βρoχή πως με πovά άδεια ματιά φώτα σβηστά πάλι ζωvτάvεψες στα μάτια μoυ μπρoστά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ' εκδρομές έπεσα χθες μέσ' στου μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ 'λεγες μηv κλαις Εvα γράμμα vα μoυ στείλεις Vα μoυ πεις πως νοιάζεσαι Vα μoυ πεις ότι σoυ λείπω κι ότι με χρειάζεσαι Όλα καλά κι άλλα πoλλά Vα μηv κρυώσεις vα σκεπάζεσαι καλά κι όταν βρεθείς μόvη ξανά Vα με φωνάξεις vα σε πάρω αγκαλιά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ' εκδρομές έπεσα χθες μέσ' στoυ μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ 'λεγες μηv κλαις Εvα γράμμα vα μoυ στείλεις Vα μoυ πεις πως νοιάζεσαι Vα μoυ πεις ότι σoυ λείπω κι ότι με χρειάζεσαι

Love goes away hides itself under the snow Fleeing from the fires Those fires that have been chasing it for years Either they are ours, or strangers' or old And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire For so many years the anger of the world Have been closing and opening deeper wounds In Agrigento they pulled my eye off In Syracuse they steal hearts And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire .

Έκλεισα τις κλειδαριές που' χα αφήσει στο κορμί και στην ψυχή μου Κι είπα εκατό φορές πως κανένας δε θα μπει μες στη ζωή μου Αν εσύ δεν έρθεις, μη φανεί κανείς... Κι έτσι είχα φωνάξει, πριν να μ'αρνηθείς... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Έκλεισα τις κλειδαριές και κανένας άλλος μέσα μου δε θα 'ρθει Θα μετράω τις πληγές έτσι πια εξαργυρώνονται τα λάθη Κι είν' η θύμησή σου, το κρεβάτι μου... Είσαι τ' όνειρό μου κι η απάτη μου... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Κι εσύ που ρίχνεις τις ζαριές και σπας τις κλειδαριές, τι ξέρεις από φόβο; Δειλά και ύπουλα γλιστράς, καθρέφτες δεν κοιτάς... Εσύ δεν ξέρεις ν' αγαπάς! Έκλεισα τις κλειδαριές Πιο κοντά μου θα σε φέρνει η απουσία. Της ελπίδας οι φωνές δίνουνε και στη σιωπή σου άλλη αξία Ό, τι μεγαλώνει μέσα μου είσαι εσύ... Δεν κοιτάω, σε βλέπω, σε ρωτάω γιατί... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι...

Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό μάθαμε την κοινωνία και τον πόνο τον παλιό Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας Το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δέκα μέτρα γης Όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας